Door zijn autisme liep Mario op verschillende vlakken vast. De instelling die hem destijds diagnosticeerde, verwees hem door naar WSD. In 2004 startte hij bij WSD in het groen. “Stilzitten is niks voor mij,” vertelt hij. In de jaren die volgden haalde hij een indrukwekkende reeks certificaten: VCA, kettingzaagpapieren, flora- en fauna-kennis, en het diploma Groene Vingers niveau 1. Als het maar praktisch en actief was, zat hij op zijn plek.
Toen viel alles stil
Ondertussen bleef de droom van het rijden altijd op de achtergrond aanwezig. In 2005 begon Mario daarom naast zijn werk in het groen met rijden op zaterdagen, via Salvesen naar Amsterdam. “Ik wilde graag geld verdienen én achter het stuur zitten.” Toen dat bedrijf in 2009 stopte, besloot hij volledig te gaan voor het chauffeurswerk. Bij Kuijpers in Veghel vond hij een baan als vrachtwagenchauffeur, terwijl WSD hem bleef begeleiden.
Maar het lot sloeg hard toe. In 2012 veroorzaakte Mario een dodelijk ongeval. “Achteraf ben ik veel te snel weer gaan werken,” zegt hij nu. Het was te veel, te zwaar. Hij stopte met het rijden en keerde terug naar het groen. Rustiger aan doen was het advies, al vindt Mario dat nog altijd moeilijk. “Ik ben van het doorgaan, maar soms gaat het gewoon niet.”
Nieuwe kansen
In 2022 maakte hij de overstap naar Het Goed in Nuenen, eerst in het magazijn en later op de bus. “Maar ik ging te snel. Mijn collega kon daar moeilijk mee omgaan,” vertelt hij openhartig. Een overplaatsing naar de milieustraat zag hij niet zitten: “Daar is te weinig te doen voor mij.”
WSD hielp hem aan een nieuwe plek bij Ahrend in Veghel, waar hij meubels uit elkaar haalde en vrachtwagens laadde en loste. Toch bleef het kriebelen. Toen zijn opa – ook chauffeur – in maart 2024 overleed, kwam er voor Mario een kantelpunt. “Dat was hét moment. Ik wilde weer rijden. Echt rijden. Zoals vroeger.”
Terug op de weg
Mario legde zijn wens neer bij zijn consulent van WSD. “Zij zei: wij gaan ervoor zorgen. En dat deden ze.” In augustus 2024 begon hij bij Udea. Eerst reed hij een maandje mee, en daarna zelfstandig. Sindsdien is hij weer helemaal in zijn element. “Ik rijd het liefst boven Utrecht. Daar is het drukker, mensen kunnen beter tegen een geintje, het leeft daar.”
Dinsdag en woensdag rijdt hij in Den Haag, vrijdag richting de Achterhoek en zaterdag Winterswijk en Arnhem. “Den Haag is prachtig. Soms moet ik lossen op het Noordeinde, waar je je vrachtwagen eigenlijk nergens kwijt kunt. Maar voor het paleis lukt het wél. Wie kan er nou zeggen dat hij daar geparkeerd heeft?”
Droom in zicht
Het werk bij Udea geeft hem energie. “Ik zit hier heerlijk. Goed in mijn vel. Ik geniet.” Binnenkort krijgt Mario een contract bij Udea en vervalt ook de begeleiding van WSD. “Hoe mooi is dat?”
Toch blijft hij dromen. “Mijn ultieme wens? In het buitenland rijden. Maar voor nu zit ik hier goed. Eerst m’n rijbewijs CE nog halen – dan zien we wel verder.”
Bea Dingemans uit Schijndel is weer helemaal op haar plek na een moeilijke periode waarin werk even niet vanzelfsprekend was. Tegenwoordig werkt ze met plezier bij Kooijmans in Schijndel, waar ze zich gewaardeerd voelt en elke dag met energie thuiskomt. Maar dat is weleens anders geweest.
Vincent van Ham (24) heeft de afgelopen jaren een mooie groei doorgemaakt. Na het speciaal onderwijs begon hij via WSD te werken in het groen. Daar deed hij belangrijke werkervaring op en kreeg hij de ondersteuning die op dat moment het beste bij hem paste. Maar hij wist al snel dat zijn hart ergens anders lag. Eerder had hij al eens bij een bandenbedrijf gewerkt, en dat werk trok hem enorm aan. Grote banden, werken met je handen, fysiek bezig zijn – dát paste bij hem.
